Friese voetballers: International nummer 9

Pieter Wildschut is geboren op 25 oktober 1957 in Leeuwarden als zoon van Jetze Wildschut en Hitty Molenaar. Piet Wildschut begint zijn voetballoopbaan bij FVC uit Leeuwarden. Zijn vader is kruidenier.
Als er geen werk meer is in Leeuwarden verhuist het gezin naar Heerenveen. Hij voetbalt hier bij VV Heerenveen. Als zijn ouders vervolgens naar Roden verhuizen, raadt Atte Bouma, zijn trainer bij Heerenveen, hem aan naar FC Groningen te gaan. Piet voetbalt dan al in het Nederlands elftal van 14-15 jarigen. Dat gebeurt ook na een tussenperiode bij Be Quick. In Groningen bereikt hij het UEFA-jeugdelftal. Zijn vader vindt studeren belangrijker dan voetbal. Voetbal is maar onzin.

Toch voetbalt Piet Wildschut op zijn zestiende al bij FC Groningen. Het eerste jaar speelt hij in het jeugdteam als rechtsbuiten, maar in de twee seizoenen daarna zit hij vaker op de bank en de tribune.
Het is de bedoeling om in Delft te gaan studeren en bij Sparta te gaan voetballen. Het loopt anders. FC Twente heeft het oog op de jonge speler laten vallen. Daar is ook een Technische Hogeschool, dus gaat hij daar studeren. Piet Wildschut is een speler die het van zijn dynamiek moet hebben. Hij heeft geen techniek, is een werker en een harde loper.

In 1976 debuteert Wildschut in de Eredivisie, thuis tegen Ajax. Door een fout van hem komt FC Twente met 0-1 achter. Maar even later scoort hij de gelijkmaker. Uiteindelijk wint Ajax de wedstrijd met 1-2. In Enschede wordt Wildschut door trainer Spitz Kohn tot linksback omgevormd. Op die plaats zal hij binnen een jaar in het Nederlands elftal komen volgens Kohn.

Wildschut is 20 jaar als hij op 5 april 1978 zijn debuut maakt voor het Nederlandse elftal. Bondscoach Happel selecteert hem voor de wedstrijd tegen Tunesië in Tunis, omdat Hugo Hovenkamp geblesseerd is. De debuterende Wildschut blijkt over stalen zenuwen te beschikken. Hij is zowel defensief als aanvallend bijzonder sterk. Toch is het ook voor Wildschut, door een defensief experiment met twee libero’s (Krol en Van Kraay), in de eerste helft niet makkelijk. Als in de tweede helft Van Kraay wordt vervangen door Rijsbergen begint het te lopen. De achterhoede gaat normaal functioneren en er komen goede aanvallen. Uiteindelijk wint Oranje de wedstrijd met 0-4.
Happel vindt dat Wildschut een grote prestatie heeft geleverd. Hij is de enige echte verrassing in de wedstrijd. Hij heeft als voetballer werkelijk alles en dus ook een zeer goede toekomst. Na zijn prestatie van vanavond zal Happel hem zeker bij de groep houden.
Hopelijk is met deze winstpartij het rumoer rond Oranje iets minder geworden. Spelers, die de laatste weken steeds vaker van hun ongenoegen blijk geven, zien nu weer perspectief.

Op 13 mei 1978 volgt nog een officieuze interlandwedstrijd tegen Club Brugge. Wildschut speelt weer een verdienstelijke wedstrijd als opkomende linkerverdediger. De wedstrijd wordt uiteindelijk met 1-3 gewonnen. Ook tijdens een toernooi in Parijs krijgt hij de nodige speelminuten. De klap komt dan ook hard aan bij Piet Wildschut als hij niet wordt geselecteerd voor de interland tegen Oostenrijk op 19 mei 1978.
Tijdens de laatste oefenweek voor het vertrek naar Argentinië krijgt hij helemaal een klap. In die wedstrijden tegen amateurploegen speelt eerst de A-groep een heel uur en daarna mag de B-groep het laatste half uur spelen. Als je dan, zoals Wildschut, in de B-groep speelt besef je dat er weinig kans op speeltijd is in het echte Oranje.
Voor de definitieve Argentinië-selectie is Wildschut een twijfelgeval. Ernst Happel gaat liever met ervaren spelers op pad. Door het afvallen van Willem van Hanegem en Hugo Hovenkamp komen Dick Schoenaker en Piet Wildschut op het laatste moment toch bij de uiteindelijke WK-ploeg.

De eerste wedstrijd tegen Iran (3-0 winst) begint Wildschut op de tribune. In de tweede wedstrijd tegen Peru (0-0) zit hij op de reservebank. In de derde wedstrijd tegen Schotland raakt Wim Rijsbergen kort voor rust geblesseerd. Wildschut is zijn vervanger. Vlak voor het rustsignaal (44e minuut) zegt Happel: “Piet Jungen, du spielst”. Happel krijgt bijna de hele vaderlandse pers over zich heen met deze in hun ogen onverantwoorde wissel. Ernie Brandts zou in hun optiek een logischer wissel zijn geweest, dat is namelijk een mandekker. Maar Brandts zit deze wedstrijd op de tribune. De Schotten winnen de wedstrijd met 3-2 maar vanwege een beter doelsaldo gaat Nederland door.
Nederland komt in de volgende ronde uit tegen Oostenrijk, West-Duitsland en Italië. Noodgedwongen, door blessures van Neeskens, Rijsbergen en Suurbier staat er een verjongd Oranje aan de aftrap voor de wedstrijd tegen Oostenrijk. Ernie Brandts, Jan Poortvliet, maar vooral een soms niet af te stoppen Piet Wildschut durven het avontuur en daarmee ook het risico van de aanval aan. In een bruisende explosie van soms niet te stuiten aanvalsspel wist Oranje ineens de schande van de wedstrijden uit de voorronde weg. Nederland wint de wedstrijd uiteindelijk met 5-1. Ondanks zijn fenomenale spel houdt Wildschut zijn twijfels. Als Wim Rijsbergen en Wim Suurbier weer fit zijn, zal hij misschien toch weer gepasseerd worden. Het zijn toch spelers met een enorme internationale ervaring en je weet nooit waarvoor een trainer op een gegeven moment zal kiezen.

Maar voor de wedstrijd tegen West-Duitsland kan Happel niet om Wildschut heen. Hij staat weer in de basis. Nederland begint zwak aan de wedstrijd, maar gaandeweg krijgt het steeds meer grip op het spel. Een totaal leeggespeelde Wildschut wordt 10 minuten voor tijd gewisseld voor Dick Nanninga. Laatstgenoemde haalt niet het eindsignaal. Vlak voor tijd mag hij vertrekken na het krijgen van een rode kaart. De wedstrijd eindigt in een gelijkspel: 2-2.
Voor de laatste groepswedstrijd tegen Italië zijn Suurbier, Rijsbergen en Neeskens weer fit. Waar Wildschut al voor vreest komt uit. Neeskens speelt en Wildschut mag plaats nemen op de bank. De wedstrijd wordt met 2-1 gewonnen en Nederland plaatst zich voor de finale tegen gastland Argentinië.
De finale bekijkt Piet Wildschut vanaf de tribune. Na verlenging wint Argentinië met 3-1.

Naast de Fries Wildschut komen nog twee Friezen voor in de aanloop naar het WK Voetbal 1978 in Argentinië. Johan Zuidema heeft een zeer goed seizoen achter de rug bij Ajax en wordt in de pers veelvuldig genoemd als vervanger voor Wim Suurbier, die een slecht seizoen doormaakt bij Schalke 04. Oekie Hoekema protesteert als politiek bewuste voetballer tegen de deelname van het Nederlands elftal aan de WK-eindronde in Argentinië, dat op grote schaal de mensenrechten schend.

Na het WK wordt Jan Zwartkruis voor vier jaar aangesteld als bondscoach. Tijdens het WK is hij al voor verjonging van Oranje. Dit leidt zelfs tot conflicten met Happel. Voor de drie eerstvolgende wedstrijden wordt Piet Wildschut weer geselecteerd. De wedstrijden tegen IJsland (3-0), Zwitserland (1-3) en Oost-Duitsland (3-0) worden allemaal gewonnen. In Oranje speelt de linksback van FC Twente ook vaak op de rechtsbackpositie.
In de wedstrijd tegen Zwitserland maakt Wildschut zijn enige interlandgoal. In de 19e minuut wordt een zwak afstandsschot van hem van richting veranderd door een Zwitserse verdediger (naar later bleek met de hand) waardoor de Zwitserse doelman kansloos is.

In de winterstop van 1978/79 maakt Wildschut de overstap naar PSV voor het gigantische bedrag van ƒ 1,2 miljoen. Eenmaal bij PSV komt Wildschut nog maar sporadisch in aanmerking voor Oranje. In 1979 speelt hij nog twee interlands tegen Italië (3-0 verlies) en Zwitserland (3-0 winst). Zijn volgende interland is dan pas weer in 1980 tegen West-Duitsland (1-1). Zijn elfde en laatste interland speelt Wildschut op 14 april 1982 tegen Griekenland. In Eindhoven wordt met 1-0 gewonnen. De Fries speelt alleen de eerste helft.

Bijkomend probleem van Wildschut is dat hij een uitstekende atleet is, maar dat zijn meest ideale positie nog moet worden uitgevonden. Als linksback voldoet hij goed, maar hij is rechtsbenig en meer aanvaller dan verdediger. Een specifieke middenvelder is Wildschut ook al niet. In de jaren dat hij voor PSV speelt, wint de club geen enkele prijs. Het zijn zeven hele magere jaren. Onder Reker komt Wildschut aanvankelijk tot opbloei. Reker is echter vooral de no-nonsenstrainer die vindt dat er een linkspoot op links moest spelen en een rechtspoot op rechts. Als Jan Heintze eenmaal gesetteld is, kent die geen concurrentie meer en Berry van Aerle is volgens hem beter dan Piet Wildschut.
In februari 1985 laat de PSV’er optekenen dat zijn relatie met trainer Jan Reker uitzichtloos is. Het is hij eruit of ik. De uitspraken van Wildschut zijn terug te voeren op frustratie over het verliezen van zijn basisplaats.
De consequentie van het interview in Voetbal International is dat niet de trainer maar de speler moet vertrekken. Wildschut wordt voor twee wedstrijden uit de selectie verwijderd. Aan het eind van het seizoen volgt een definitief vertrek naar FC Antwerp.
Piet Wildschut is geen lastpak. Wel een speler met een mening. Hij heeft het stempel van “linkse rakker”. Hij studeert veel en zegt waar het op staat.

Een jaar later keert hij terug naar Nederland om in dienst te treden bij Roda JC. Met de Limburgse ploeg wordt hij in 1987 vierde in de Eredivisie. In zijn tweede seizoen raakt Wildschut geblesseerd aan zijn enkel. Een snelle ingreep moet hem verlossen van stukjes los bot in het enkelgewricht. Hij is twee keer aan het gewricht geopereerd. Eén keer komt er een infectie bij. Het kraakbeen in zijn enkel is helemaal weggesleten. Hardlopen kan hij wel vergeten. Aan het eind van het seizoen blijkt dat Jan Reker in dienst komt als manager bij Roda JC. Wildschut heeft nog een doorlopend contract bij Roda JC, maar Jan Reker geeft omomwonden toe niet met hem verder te willen.

Er is sprake van een overgang naar VfB Stuttgart, maar hij komt niet door de medische keuring. Zijn rechterenkel is helemaal versleten.

In 1988, als hij 31 jaar is, besluit Piet Wildschut met profvoetbal te stoppen. Tegenwoordig woont en werkt hij in de Verenigde Staten als softwarespecialist. Wildschut proeft nog vier, vijf keer per jaar de kater als ze er in zijn nieuwe leven in Amerika achterkomen dat hij gevoetbald heeft. Dan moet hij weer uitleggen dat hij een WK-finale heeft meegemaakt. En dat hij die verloren heeft. Maar het ergste is dat hij niet eens op de reservebank zit, maar op de tribune. Dat doet nog steeds pijn. Hij voelt zich nu Amerikaan. Hij heeft niet de intentie om naar Friesland terug te keren.

Trivia

Oranje na 34 jaar alsnog wereldkampioen?

In 1978 doen er 16 landen mee aan het WK. Er wordt volgens een poulesysteem gespeeld voor een plaats in de finale. Argentinië moet in de laatste groepswedstrijd met minstens vier doelpunten verschil winnen van Peru om Brazilië uit de finale te houden. Dat lukt: Argentinië wint met 6-0 van Peru. Behalve de uitslag valt ook het tijdstip van spelen op: Argentinië mag later op de dag aantreden dan Brazilië en weet dus precies hoe vaak er gescoord moet worden. Vervolgens wint Argentinië de finale met 3-1 van Nederland. Ingrediënten te over voor een complottheorie, maar kun je het ook bewijzen?

Een flinke stap in die richting is onlangs gezet door de Peruaanse oud-senator Genaro Ledesma. Hij verklaart onder ede dat de 6-0 zege van Argentinië op Peru het gevolg is van een politiek akkoordje tussen de dictators van beide landen. De 80-jarige Ledesma doet zijn verhaal tijdens een proces tegen de voormalige Peruaanse legerleider Francisco Morales Bermúdez in de Argentijnse hoofdstad Buenos Aires.

In februari 2012 zegt Ledesma dat Bermúdez in 1978 aan Jorge Videla heeft gevraagd of Argentinië Ledesma en twaalf andere dissidenten zou willen opvangen. Een en ander vindt plaats in het kader van het beruchte Plan Condor, waarbij Latijns-Amerikaanse dictaturen in de jaren zeventig elkaars dissidenten laten verdwijnen. In ruil daarvoor zal Peru met ruime cijfers verliezen, waardoor Argentinië de finale kan bereiken. En dat gebeurt dus.

De FIFA overweegt nu een onderzoek, wat Argentinië de wereldtitel kan kosten, ten gunste van Nederland.

Wat Nederland op het veld tot nu toe nooit voor elkaar heeft gekregen, lukt nu mogelijk via een strafprocedure alsnog wel: de wereldtitel veroveren.

Of er echt een FIFA-onderzoek komt, is onduidelijk. De wereldvoetbalbond laat zich er niet over uit. Bovendien is het ook nog de vraag of Oranje blij moet zijn met een veroordeling van Argentinië. Gerechtigheid is een groot goed, maar winnen doe je bij voorkeur op het veld en liever niet op papier.

Statistisch overzicht

Loopbaan als speler

Seizoen	Club
1974-1975	FC Groningen
1975-1976	FC Groningen
1976-1977	FC Twente
1977-1978	FC Twente
1978	FC Twente
1979	PSV
1979-1980	PSV
1980-1981	PSV
1981-1982	PSV
1982-1983	PSV
1983-1984	PSV
1984-1985	PSV
1985-1986	FC Antwerp
1986-1987	Roda JC
1987-1988	Roda JC

Clubs als international: FC Twente (7) en PSV (4)

Nummer	Datum	Interland	Uitslag	Goals
1	05-04-1978	Tunesië - Nederland	0-4	-
2	11-06-1978	Nederland - Schotland	2-3	-
3	14-06-1978	Nederland - Oostenrijk	5-1	-
4	18-06-1978	Nederland - West-Duitsland	2-2	-
5	20-09-1978	Nederland - IJsland	3-0	-
6	11-10-1978	Zwitserland - Nederland	1-3	1
7	15-11-1978	Nederland - Oost-Duitsland	3-0	-
8	24-02-1979	Italië - Nederland	3-0	-
9	28-03-1979	Nederland - Zwitserland	3-0	-
10	11-10-1980	Nederland - West-Duitsland	1-1	-
11	14-04-1982	Nederland - Griekenland	1-0	-